- 5/10/19
- 95,284
- 79
معنی ماه های عربی ، را در همیارخاص بخوانید
به گزارش گر وه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در قدیم هم تقویم‌هایی با نام گاه‌شمار وجود داشته است. تا قبل از رواج گاه‌شمار‌های قمری، در شبه جزیره‌ی عربستان و شام گاه‌شمار‌هایی به نام قبطی، سریانی، رومی و یهودی بود.
قبل از اسلام قریش از گاه‌شماری‌های نُه‌گانه‌ای که نام و ترتیب ماههای آن همین گاه‌شمار هجری قمری بود استفاده می‌کرد و پس از اسلام، مبدأ گاه‌شماری قمری، هجرت رسول خدا از مکه به مدینه تعیین شد.
با ما همراه باشید تا با این ماههای قمری آشنا شوید.
تعریف ماه قمری
یک ماه قمری عبارت است از فاصله‌ی روئیت دو هلال ماه که مبنای گاه شمار قمری قرار می‌گیرد.
ماههای قمری یا عربی مانند ماههای شمسی ۱۲ ماه است و نام این ماهها به ترتیب اولین ماه سال عبارتند از:محرم، صفر، ربیع الاول، ربیع الثانی (یا ربیع الاخر)، جمادی الاول، جمادی الثانی (یا جمادی الاخر)، رجب، شعبان، رمضان، شوال، ذیقعده و ذیحجه.
ابونصر فراهی در کتاب نصاب الصبیان برای کمک به حفظ کردن نام ماههای قمری شعر زیر را گفته است:
ز محرم چو گذشتی برسد ماه صفر دو ربیع و دو جمادی ز پی یکدیگررجب است از پی شعبان، رمضان و شوّال پس به ذی‌القعده و ذی‌الحجه بکن نیک نظر
معنی نام‌های ماههای قمری
صاحب نظران دلایل مختلفی را برای این نامگذاری بیان کرده‌اند. به همین دلیل نمی‌توان یک دلیل و نظر قطعی برای این نامگذاری بیان کرد، ولی بر اساس یکی از کتاب‌های تاریخی دلایل نامگذاری به شرح زیر است:
ماه محرم
اولین ماه است وبه دلیل اینکه در این ماه جنگ و غارت حرام بوده است آن را محرم نامیدند.
ماه صفر
صفر، خالی بودن یا خالی شدن معنا می‌دهد. در این ماه اهالی مکه به سفر می‌رفتند و شهر خالی از سکنه می‌شد و برخی دیگر معتقدند که در این ماه اهالی مکه به جنگ با دیگر قبایل می‌پرداختند و اموالشان را از دست می‌دادند.
ربیع الاول و ربیع الثانی
ماههای سوم و چهارم هستند که ربیع به معنای بهار است. زمان نامگذاری ماهها، این دو ماه در فصل بهار بودند به همین خاطر آن‌ها را بهار اول و بهار دوم نامیدند.
جمادی الاول و جمادی الثانی
ماههای پنجم و ششم سال هستند. جمادی از لغت جمد به معنی انجماد می‌آید. زمان نامگذاری ماهها، این دو ماه در فصل سرما و زمستان و یخ بندان بودند به همین خاطر آن‌ها را جمادی اول و جمادی دوم نامیدند. (در آن زمان توجهی به گردش ماههای قمری نکردند که ممکن است در هنگام گردش ماهها، این ماهها در فصل سرما نباشند).
رجب
هفتمین ماه قمری است. رجب و ترجیب به‌معنی بزرگ داشتن و احترام گذاشتن به چیزی است. ماه رجب برای عرب‌های جاهلی محترم بود و آن را «رجبٌ المُرَجَّب» (رجب بزرگ و محترم) نیز می‌خواندند.
شعبان
هشتمین ماه شعبان است و شعبان از شعب و انشعاب می‌آید. در آن زمان عرب‌های جاهلی در این ماه به جست‌وجوی آب پراکنده می‌شدند.
رمضان
نهمین ماه از ماههای قمری رمضان است. واژه‌ی رَمَضان از ریشه‌ی «رم‌ض» به‌معنی گرما یا سوزش زیاد است. رَمضاء یعنی زمین داغ و سوزان بر اثر تابش آفتاب. می‌گویند که در زمان نامگذاری ماهها رمضان در اوج گرما بوده است. از میان دوازده ماه قمری فقط نام رمضان در قرآن (سوره‌ی ۲، آیه‌ی ۱۸۵) آمده است.
شوال
شوال دهمین ماه است و واژه‌ی شَوّال از ریشه‌ی «ش‌ول» به‌معنی برخاستن یا بلند کردن است.
ذیقعده
ماه یازدهم ذی القعده یا ذوالقعده است که ترکیبی از: ذو الـ قعده است. قعده هم‌ریشه با قُعود (نشستن) و مقعد (نشیمن‌گاه) و تقاعد (بازنشستگی) است که در این ماه عرب‌های جاهلی خانه‌نشین می‌شدند و برای جنگ، سفر، یا به جست‌وجوی آب و علف بیرون نمی‌رفتند.
ذیحجه
دوازدهم و آخرین ماه قمری است که ذوالحِجّه تشکیل شده است از: ذو الـ حِجّه. «حِجّه» هم‌ریشه با حجّ است. ذیحجه ماه حجّ بوده است.
ویژگی‌های ماههای قمری
نخستین ماه سال محرم و آخرین ماه سال ذیحجه است.
از بین ۱۲ ماه قمری به ماههای رجب، محرم، ذیقعده و ذیحجه، ماههای حرام می‌گویند. در این ماهها محدودیت‌هایی مانند ممنوع بودن جنگ و همچنین تشدید دیه وجود دارد.
به ماههای شوال، ذیقعده و ذیحجه ماههای حج می‌گویند.
ماههای قمری ۲۹ یا ۳۰ روز دارند. یک ماه در واقع یک دور چرخش کره‌ی ماه بر مدار خود است و ما بین فاصله زمانی مشاهده‌ی دو هلال ماه است.
یک ماه قمری معادل ۲۹ روز و ۱۲ ساعت و ۴۴ دقیقه و ۲٬۷۸ ثانیه است.
مجوع ۱۲ ماه قمری در یک سال معادل ۳۵۴ روز و ۸ ساعت و ۳۵٬۷۱۲ ثانیه است که در تقویم‌های قمری سال‌های عادی ۳۵۵روز و سال‌های کبیسه ۳۵۴ است.
تقویم هجری قمری یک تقویم دینی برای مسلمانان جهان است. مبدأ این تقویم در واقع اول محرم سالی است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله از مکه معظمه به مدینه منوره هجرت کردند.
روز اول هر ماه در این گاه‌شماری معمولاً بر اساس مشاهده یا پیش‌بینی مشاهده‌پذیری هلال ماه نو در شامگاه روز ۲۹ یا ۳۰ ماه قبل، که آن را استهلال می‌نامند، تعیین میشود. این گاه‌شماری باتوجه به شیوه‌های مختلف تعیین اول ماه و تعداد روز‌های ماه هر سال با عناوین گاه‌شماری هجری قمری هلالی، قراردادی و ام‌القری شناخته میشود.
در تقویم قمری هلالی تعداد روز‌های ماهها دارای ترتیب خاصی نیستند و حداکثر تا ۴ ماه ۳۰روزه و ۳ ماه ۲۹روزه نیز احتمال دارد پشت سر هم بیایند.
اما در تقویم قمری قراردادی ماههای فرد ۳۰روزه و ماههای زوج را ۲۹روزه تعیین می‌کنند آخرین ماه سال هم در سال‌های کبیسه ۳۰روزه اعلام می‌کنند.
روش‌های اثبات اول ماه
بنا بر فقه شیعه اگر یکی از اتفاقات زیر رخ دهد اول ماه ثابت میشود.۱. فرد خودش هلال اول ماه را ببیند.۲. اعتماد کردن به حرف یک فرد عاقل و مطمئن.۳. قبول شهادت دو مرد عادل که گفته آن‌ها با اصول ستاره‌شناسی در تعارض نباشد.۴. حتما باید از ماه قبل سی روز گذشته باشد.۵. حُکم حاکم شرع به عبارت دیگر اعتماد به نظر مراجع تقلید۶. و برخی روش‌های دیگر مثل ضخامت هلال ماه، دیدن هلال قبل از ظهر و اینکه ماه در شب سیزدهم به شکل کامل دیده شود.
نماز و دعای اول ماههای قمری
برخی معتقدند که هنگام دیدن هلال ماه خواندن دعا‌های هلال ماه و نماز مستحب است. یکی از آن دعا‌ها دعای ۴۳ صحیفه کامله سجادیه است و یا گفتن سه مرتبه «الله اکبر» و سه مرتبه «لا اله الا الله». نماز اول ماه قمری دو رکعت است که در رکعت اول بعد از سوره‌ی حمد باید سی مرتبه سوره‌ی توحید و در رکعت دوم بعد ازسوره‌ی حمد باید سی مرتبه «انا انزلنا» (سوره قدر) را خواند. خوب است که در هر ماه و بعد از نماز اول ماه صدقه‌ای برای سلامتی داد.
منبع: ستاره
انتهای پیام
مقایسه معنای ماه های پارسی با ماه های قمری:
فروردین=فروردهای پاکان محرم=حرام بودن قتل اردیبهشت=بهترین راستی صفر= تهی(ازمال به دلیل غارت) خرداد=رسایی کمال ربیع الاول= ماه اول بهار تیر=ایزد باران ربیع الثانی= ماه ذوم بهار مرداد=جاودانگی جمادی الاول=یخبندان اول شهریور=شهریاری نیک جمادی الثانی= یخبندان دوم مهر= پیوستن با مهربانی رجب= عظیم( به دلیل توقف جنگ) آبان=آبها شعبان= فرقه و اختلاف آذر=آتش رمضان=ریگستان گرم دی= دانای آفریننده شوال= بالابردن(دم شتر برای جفت گیری) بهمن=منش نیک ذی القعده= دست برداشتن از جنگ اسفند=آرامش افزاینده ذی الحجه=ماه زیارت
با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی اولين نكته اي كه بايد در برابر اين مساله مورد توجه قرار بگيرد اين است كه نام هاي ماه ها در بين فرهنگ ها و ملت هاي گوناگون چيز خاصي را ثابت نمي كند و ارتباطي به شريعت و ديني كه در بين اين ملت ها و فرهنگ ها ظهور يافته ندارد، بخصو كه اين نام هاي عربي مربوط به زمان جاهليت است نه بعد از اسلام. حتي اگر بخواهيم ارتباطي بين اين دو مساله برقرار كنيم باز اين نتيجه به دست مي آيد كه جامعه عربي به خاطر برخورداري از اين آسيب ها و نوع نگاه به زندگي تا چه حد به ارسال پيامبري كه منادي رحمت و صلح و دوستي و اخلاق باشد نياز داشت و به همين جهت خداوند در ميان اين مردم پيامبر آخر الزمان را مبعوث كرد در حالي كه در بين ايرانيان هرچند به دليل مشكلات فكري و فرهنگي پيامبراني مبعوث شدند. اما بعد از بعثت اين پيامبران در قرن هاي اوليه، تا قرن ها چنين ضرورتي را لازم ندانست. اما نكته مهم و بسيار دقيق در اين مقايسه، بي انصافي و خروج از دائره رفتار علمي و پژوهشي است كه فرد نويسنده اين مقايسه تلاش كرده بهترين واژگان و جذاب ترين احتمالات را در مورد ماه هاي ايراني برگزيند و در مقابل بدترين وازگان و نامانوس ترين معناي ممكن در بين چند معنا را براي ماه هاي عربي نقل كند. ما در مقام بررسي اجمنالي به معاني ماه هاي فارسي كاري نداريم و فرض را بر صحت همه آن ها مي گذاريم، اما نقل معناي ماه هاي عربي در نهايت بي انصافي و حتي كذب است. به عنوان مثال لفظ محرم از واژه حرم گرفته شده كه به معناي حرمت و احترام است و اگر عملي حرام ناميده مي شود به اين خاطر است كه دخول در اين عمل خروج از حريم خدا و احترام نگذاشتن به امر اوست، پس اگر جنگ در ماهي حرام باشد به دليل احترام داشتن آن ماه است و منطقي است كه در معناي محرم گفته شود ماه داراي احترام ؛ البته بديهي است كه نتيجه اين احترام حرام بودن جنگ و خون ريزي در آن است. اي كاش اين قبيل افراد ضد اسلام لااقل انصاف علمي را رعايات كرده و به لغت نامه هاي معمولي سري مي زدند و منصفانه معاني مختلف را نقل مي كردند و قضاوت را بر عهده مخاطبان مي گذاشتند، مثلا در فرهنگ لغت ابجدي در معنا محرم آمده است: « شخص محترم و مورد اعتماد؛ «اعرابيّ محرّم»: عرب بيابانى كه به شهر نرفته باشد«جِلدٌ مُحَرَّم»: پوست دباغى نشده «سَوْطٌ مُحَرَّم»: تازيانه نو كه هنوز بكار نرفته است. » (۱) يا لفظ صفر چنان كه در لغت نامه ها موجود است در معاني مختلفي از جمله خالي بودن ظرف يا شهر و مانند آن اطلاق مي شود؛ اما اصل اين واژه در معناي رنگ زرد به كار مي رود و عرب ها به رنگ زرد اصفر مي گويند. در كتاب ارزشمند التحقيق آمده است: « ريشه اصلي دراين لفظ همان رنگ مخصوص است ….و به مناسبت اين معنا اين لفظ بر طلا و مس نيز اطلاق مي شودبه دليل رنگ زردي كه در آن ها وجود دارد و همچنين بر ماهي اطلاق مي شود كه قبل از ربيع (بهار) است و گياهان در آن زرد رنگ هستند، يا اطلاق مي شود بر رنگ زرد در چهره انسان يا در گياهان كه حاكي از خالي بودن آن ها از قوت و صحت است و به همين جهت اين لفظ در مورد هر چيزي كه داراي خلو و فقدان باشد استعاره مي شود.» (۲) بر اين اساس اولا معناي تهي معناي اصلي صفر نيست و بر فرض هم باشد به دليل تهي بودن مال آن هم به جهت غارت نيست، بلكه مي توادن تهي بودن شهر از افراد به دليل مسافرت يا تهي بودن اين فصل از سال از نعمت و غذا و مانند آن باشد. در مورد ماه رجب هم يقينا معناي اين واژه تعظيم و تكريم است، اما نه اين كه عظمت اين ماه بخاطر ترك جنگ باشد، بلكه به جهت عظمت و احترامي كه عرب از قديم الايام براي اين ماه قائل بود، هر جنگي را در آن ناشايست مي دانست و اين ماه را در زمره ماه هاي حرام مي شمرد و جنگ را در آن متوقف مي نمود و تعبير عظيم( به دليل توقف جنگ) نهايت بي انصافي ناقل در معناي اين واژه است. در موره شعبان نيز هرچند اصل اين واژه از شعب به معناي جدا شدن مجموعه اي از هم و دسته دسته شدن است، اما تفسير اين لفظ به معناي اختلاف و تفرقه كاملا غير علمي است. زيرا اولا در منابع روايي در مورد معناي ماه شعبان و وجه تسميه آن روايات متعددي نقل شده كه حاكي از شعبه شعبه و دسته دسته شدن خيرات و رحمت ها و روزي ها در اين ماه و چند برابر شدن حسنات و پاك شدن گناهان است.(۳) به علاوه در لغت نامه ها هم در مورد اين لفظ معاني متعددي نقل شده مثلا در لسان العرب آمده است: « اين ماه شعبان ناميده شده به دليل شعبه شعبه شدن مردمان در طلب آب … بعضي گفته اند شعبان شعبان ناميده شد چون بين دو ماه رجب و رمضان شعوب يعني ظهور يافته است.» (۴) در هر حال بديهي است كه معناي اين ماه بار منفي و نامناسبي ندارد، بلكه نويد بخش حركت و كمال و رحمت است. تقريبا در همه معاني ديگر نيز همين بي انصافي و خروج از دائره سلوك علمي مشهور است و بديهي است كه در اين وضعيت، اين قبيل مقايسه ها ارزش و جايگاه علمي و قابل ملاحظه اي نخواهد داشت. پي نوشت ها: ۱٫ فرهنگ أبجدي عربي- فارسي، ترجمه منجد ابجدي، انتشارات اسلامي، تهران، ۱۳۷۰ش، ط اول، ذيل واژه محرم. ۲٫ حسن مصطفوي، التحقيق في كلمات القرآن الكريم، نشر بنگاه ترجمه و نشر كتاب، تهران، ۱۳۶۰ش، ذيل واژه صفر. ۳٫ شيخ صدوق، الأمالي، يك جلد، انتشارات اعلمي، بيروت، ۱۴۰۰ ه.ق، ص ۲۳٫ ۴٫ محمد بن مكرم بن منظور، لسان العرب، انتشارات دار صادر، بيروت ۲۰۰۴م، ذيل واژه شعبان. پرسشگر گرامی: ضمن تشکر از ارتباط شما با این مرکز؛ با توجه به کمبودهای متعدد امکانات و کاهش اعتبارات پاسخگویی، مرکز ملی پاسخگویی ناگزیر به تغییر رویکرد و اقدام به تمرکز سامانه پاسخگویی کرده است. از این رو پاسخ سوالات خود را از سامانه های زیر دریافت نمایی
عنوان : معنی ماه های عربی
نام، معنی و ویژگی‌های ۱۲ ماه قمری
ماههای قمری شامل دوازده ماه با نام‌های محرم، صفر، ربیع الاول، ربیع الثانی (یا ربیع الاخر)، جمادی الاول، جمادی الثانی (یا جمادی الاخر)، رجب، شعبان، رمضان، شوال، ذیقعده و ذیحجه هستند.
به گزارش گر وه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در قدیم هم تقویم‌هایی با نام گاه‌شمار وجود داشته است. تا قبل از رواج گاه‌شمار‌های قمری، در شبه جزیره‌ی عربستان و شام گاه‌شمار‌هایی به نام قبطی، سریانی، رومی و یهودی بود.
قبل از اسلام قریش از گاه‌شماری‌های نُه‌گانه‌ای که نام و ترتیب ماههای آن همین گاه‌شمار هجری قمری بود استفاده می‌کرد و پس از اسلام، مبدأ گاه‌شماری قمری، هجرت رسول خدا از مکه به مدینه تعیین شد.
با ما همراه باشید تا با این ماههای قمری آشنا شوید.
تعریف ماه قمری
یک ماه قمری عبارت است از فاصله‌ی روئیت دو هلال ماه که مبنای گاه شمار قمری قرار می‌گیرد.
ماههای قمری یا عربی مانند ماههای شمسی ۱۲ ماه است و نام این ماهها به ترتیب اولین ماه سال عبارتند از:محرم، صفر، ربیع الاول، ربیع الثانی (یا ربیع الاخر)، جمادی الاول، جمادی الثانی (یا جمادی الاخر)، رجب، شعبان، رمضان، شوال، ذیقعده و ذیحجه.
ابونصر فراهی در کتاب نصاب الصبیان برای کمک به حفظ کردن نام ماههای قمری شعر زیر را گفته است:
ز محرم چو گذشتی برسد ماه صفر دو ربیع و دو جمادی ز پی یکدیگررجب است از پی شعبان، رمضان و شوّال پس به ذی‌القعده و ذی‌الحجه بکن نیک نظر
معنی نام‌های ماههای قمری
صاحب نظران دلایل مختلفی را برای این نامگذاری بیان کرده‌اند. به همین دلیل نمی‌توان یک دلیل و نظر قطعی برای این نامگذاری بیان کرد، ولی بر اساس یکی از کتاب‌های تاریخی دلایل نامگذاری به شرح زیر است:
ماه محرم
اولین ماه است وبه دلیل اینکه در این ماه جنگ و غارت حرام بوده است آن را محرم نامیدند.
ماه صفر
صفر، خالی بودن یا خالی شدن معنا می‌دهد. در این ماه اهالی مکه به سفر می‌رفتند و شهر خالی از سکنه می‌شد و برخی دیگر معتقدند که در این ماه اهالی مکه به جنگ با دیگر قبایل می‌پرداختند و اموالشان را از دست می‌دادند.
ربیع الاول و ربیع الثانی
ماههای سوم و چهارم هستند که ربیع به معنای بهار است. زمان نامگذاری ماهها، این دو ماه در فصل بهار بودند به همین خاطر آن‌ها را بهار اول و بهار دوم نامیدند.
جمادی الاول و جمادی الثانی
ماههای پنجم و ششم سال هستند. جمادی از لغت جمد به معنی انجماد می‌آید. زمان نامگذاری ماهها، این دو ماه در فصل سرما و زمستان و یخ بندان بودند به همین خاطر آن‌ها را جمادی اول و جمادی دوم نامیدند. (در آن زمان توجهی به گردش ماههای قمری نکردند که ممکن است در هنگام گردش ماهها، این ماهها در فصل سرما نباشند).
رجب
هفتمین ماه قمری است. رجب و ترجیب به‌معنی بزرگ داشتن و احترام گذاشتن به چیزی است. ماه رجب برای عرب‌های جاهلی محترم بود و آن را «رجبٌ المُرَجَّب» (رجب بزرگ و محترم) نیز می‌خواندند.
شعبان
هشتمین ماه شعبان است و شعبان از شعب و انشعاب می‌آید. در آن زمان عرب‌های جاهلی در این ماه به جست‌وجوی آب پراکنده می‌شدند.
رمضان
نهمین ماه از ماههای قمری رمضان است. واژه‌ی رَمَضان از ریشه‌ی «رم‌ض» به‌معنی گرما یا سوزش زیاد است. رَمضاء یعنی زمین داغ و سوزان بر اثر تابش آفتاب. می‌گویند که در زمان نامگذاری ماهها رمضان در اوج گرما بوده است. از میان دوازده ماه قمری فقط نام رمضان در قرآن (سوره‌ی ۲، آیه‌ی ۱۸۵) آمده است.
شوال
شوال دهمین ماه است و واژه‌ی شَوّال از ریشه‌ی «ش‌ول» به‌معنی برخاستن یا بلند کردن است.
ذیقعده
ماه یازدهم ذی القعده یا ذوالقعده است که ترکیبی از: ذو الـ قعده است. قعده هم‌ریشه با قُعود (نشستن) و مقعد (نشیمن‌گاه) و تقاعد (بازنشستگی) است که در این ماه عرب‌های جاهلی خانه‌نشین می‌شدند و برای جنگ، سفر، یا به جست‌وجوی آب و علف بیرون نمی‌رفتند.
ذیحجه
دوازدهم و آخرین ماه قمری است که ذوالحِجّه تشکیل شده است از: ذو الـ حِجّه. «حِجّه» هم‌ریشه با حجّ است. ذیحجه ماه حجّ بوده است.
ویژگی‌های ماههای قمری
نخستین ماه سال محرم و آخرین ماه سال ذیحجه است.
از بین ۱۲ ماه قمری به ماههای رجب، محرم، ذیقعده و ذیحجه، ماههای حرام می‌گویند. در این ماهها محدودیت‌هایی مانند ممنوع بودن جنگ و همچنین تشدید دیه وجود دارد.
به ماههای شوال، ذیقعده و ذیحجه ماههای حج می‌گویند.
ماههای قمری ۲۹ یا ۳۰ روز دارند. یک ماه در واقع یک دور چرخش کره‌ی ماه بر مدار خود است و ما بین فاصله زمانی مشاهده‌ی دو هلال ماه است.
یک ماه قمری معادل ۲۹ روز و ۱۲ ساعت و ۴۴ دقیقه و ۲٬۷۸ ثانیه است.
مجوع ۱۲ ماه قمری در یک سال معادل ۳۵۴ روز و ۸ ساعت و ۳۵٬۷۱۲ ثانیه است که در تقویم‌های قمری سال‌های عادی ۳۵۵روز و سال‌های کبیسه ۳۵۴ است.
تقویم هجری قمری یک تقویم دینی برای مسلمانان جهان است. مبدأ این تقویم در واقع اول محرم سالی است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله از مکه معظمه به مدینه منوره هجرت کردند.
روز اول هر ماه در این گاه‌شماری معمولاً بر اساس مشاهده یا پیش‌بینی مشاهده‌پذیری هلال ماه نو در شامگاه روز ۲۹ یا ۳۰ ماه قبل، که آن را استهلال می‌نامند، تعیین میشود. این گاه‌شماری باتوجه به شیوه‌های مختلف تعیین اول ماه و تعداد روز‌های ماه هر سال با عناوین گاه‌شماری هجری قمری هلالی، قراردادی و ام‌القری شناخته میشود.
در تقویم قمری هلالی تعداد روز‌های ماهها دارای ترتیب خاصی نیستند و حداکثر تا ۴ ماه ۳۰روزه و ۳ ماه ۲۹روزه نیز احتمال دارد پشت سر هم بیایند.
اما در تقویم قمری قراردادی ماههای فرد ۳۰روزه و ماههای زوج را ۲۹روزه تعیین می‌کنند آخرین ماه سال هم در سال‌های کبیسه ۳۰روزه اعلام می‌کنند.
روش‌های اثبات اول ماه
بنا بر فقه شیعه اگر یکی از اتفاقات زیر رخ دهد اول ماه ثابت میشود.۱. فرد خودش هلال اول ماه را ببیند.۲. اعتماد کردن به حرف یک فرد عاقل و مطمئن.۳. قبول شهادت دو مرد عادل که گفته آن‌ها با اصول ستاره‌شناسی در تعارض نباشد.۴. حتما باید از ماه قبل سی روز گذشته باشد.۵. حُکم حاکم شرع به عبارت دیگر اعتماد به نظر مراجع تقلید۶. و برخی روش‌های دیگر مثل ضخامت هلال ماه، دیدن هلال قبل از ظهر و اینکه ماه در شب سیزدهم به شکل کامل دیده شود.
نماز و دعای اول ماههای قمری
برخی معتقدند که هنگام دیدن هلال ماه خواندن دعا‌های هلال ماه و نماز مستحب است. یکی از آن دعا‌ها دعای ۴۳ صحیفه کامله سجادیه است و یا گفتن سه مرتبه «الله اکبر» و سه مرتبه «لا اله الا الله». نماز اول ماه قمری دو رکعت است که در رکعت اول بعد از سوره‌ی حمد باید سی مرتبه سوره‌ی توحید و در رکعت دوم بعد ازسوره‌ی حمد باید سی مرتبه «انا انزلنا» (سوره قدر) را خواند. خوب است که در هر ماه و بعد از نماز اول ماه صدقه‌ای برای سلامتی داد.
منبع: ستاره
انتهای پیام
لطفا جواب این یاوه گویی درباه معنای ماه های قمری ر ا سریع بدهید تا به فرستنده اش جواب محکمی بدهیم
مقایسه معنای ماه های پارسی با ماه های قمری:
فروردین=فروردهای پاکان محرم=حرام بودن قتل اردیبهشت=بهترین راستی صفر= تهی(ازمال به دلیل غارت) خرداد=رسایی کمال ربیع الاول= ماه اول بهار تیر=ایزد باران ربیع الثانی= ماه ذوم بهار مرداد=جاودانگی جمادی الاول=یخبندان اول شهریور=شهریاری نیک جمادی الثانی= یخبندان دوم مهر= پیوستن با مهربانی رجب= عظیم( به دلیل توقف جنگ) آبان=آبها شعبان= فرقه و اختلاف آذر=آتش رمضان=ریگستان گرم دی= دانای آفریننده شوال= بالابردن(دم شتر برای جفت گیری) بهمن=منش نیک ذی القعده= دست برداشتن از جنگ اسفند=آرامش افزاینده ذی الحجه=ماه زیارت
با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی اولين نكته اي كه بايد در برابر اين مساله مورد توجه قرار بگيرد اين است كه نام هاي ماه ها در بين فرهنگ ها و ملت هاي گوناگون چيز خاصي را ثابت نمي كند و ارتباطي به شريعت و ديني كه در بين اين ملت ها و فرهنگ ها ظهور يافته ندارد، بخصو كه اين نام هاي عربي مربوط به زمان جاهليت است نه بعد از اسلام. حتي اگر بخواهيم ارتباطي بين اين دو مساله برقرار كنيم باز اين نتيجه به دست مي آيد كه جامعه عربي به خاطر برخورداري از اين آسيب ها و نوع نگاه به زندگي تا چه حد به ارسال پيامبري كه منادي رحمت و صلح و دوستي و اخلاق باشد نياز داشت و به همين جهت خداوند در ميان اين مردم پيامبر آخر الزمان را مبعوث كرد در حالي كه در بين ايرانيان هرچند به دليل مشكلات فكري و فرهنگي پيامبراني مبعوث شدند. اما بعد از بعثت اين پيامبران در قرن هاي اوليه، تا قرن ها چنين ضرورتي را لازم ندانست. اما نكته مهم و بسيار دقيق در اين مقايسه، بي انصافي و خروج از دائره رفتار علمي و پژوهشي است كه فرد نويسنده اين مقايسه تلاش كرده بهترين واژگان و جذاب ترين احتمالات را در مورد ماه هاي ايراني برگزيند و در مقابل بدترين وازگان و نامانوس ترين معناي ممكن در بين چند معنا را براي ماه هاي عربي نقل كند. ما در مقام بررسي اجمنالي به معاني ماه هاي فارسي كاري نداريم و فرض را بر صحت همه آن ها مي گذاريم، اما نقل معناي ماه هاي عربي در نهايت بي انصافي و حتي كذب است. به عنوان مثال لفظ محرم از واژه حرم گرفته شده كه به معناي حرمت و احترام است و اگر عملي حرام ناميده مي شود به اين خاطر است كه دخول در اين عمل خروج از حريم خدا و احترام نگذاشتن به امر اوست، پس اگر جنگ در ماهي حرام باشد به دليل احترام داشتن آن ماه است و منطقي است كه در معناي محرم گفته شود ماه داراي احترام ؛ البته بديهي است كه نتيجه اين احترام حرام بودن جنگ و خون ريزي در آن است. اي كاش اين قبيل افراد ضد اسلام لااقل انصاف علمي را رعايات كرده و به لغت نامه هاي معمولي سري مي زدند و منصفانه معاني مختلف را نقل مي كردند و قضاوت را بر عهده مخاطبان مي گذاشتند، مثلا در فرهنگ لغت ابجدي در معنا محرم آمده است: « شخص محترم و مورد اعتماد؛ «اعرابيّ محرّم»: عرب بيابانى كه به شهر نرفته باشد«جِلدٌ مُحَرَّم»: پوست دباغى نشده «سَوْطٌ مُحَرَّم»: تازيانه نو كه هنوز بكار نرفته است. » (۱) يا لفظ صفر چنان كه در لغت نامه ها موجود است در معاني مختلفي از جمله خالي بودن ظرف يا شهر و مانند آن اطلاق مي شود؛ اما اصل اين واژه در معناي رنگ زرد به كار مي رود و عرب ها به رنگ زرد اصفر مي گويند. در كتاب ارزشمند التحقيق آمده است: « ريشه اصلي دراين لفظ همان رنگ مخصوص است ….و به مناسبت اين معنا اين لفظ بر طلا و مس نيز اطلاق مي شودبه دليل رنگ زردي كه در آن ها وجود دارد و همچنين بر ماهي اطلاق مي شود كه قبل از ربيع (بهار) است و گياهان در آن زرد رنگ هستند، يا اطلاق مي شود بر رنگ زرد در چهره انسان يا در گياهان كه حاكي از خالي بودن آن ها از قوت و صحت است و به همين جهت اين لفظ در مورد هر چيزي كه داراي خلو و فقدان باشد استعاره مي شود.» (۲) بر اين اساس اولا معناي تهي معناي اصلي صفر نيست و بر فرض هم باشد به دليل تهي بودن مال آن هم به جهت غارت نيست، بلكه مي توادن تهي بودن شهر از افراد به دليل مسافرت يا تهي بودن اين فصل از سال از نعمت و غذا و مانند آن باشد. در مورد ماه رجب هم يقينا معناي اين واژه تعظيم و تكريم است، اما نه اين كه عظمت اين ماه بخاطر ترك جنگ باشد، بلكه به جهت عظمت و احترامي كه عرب از قديم الايام براي اين ماه قائل بود، هر جنگي را در آن ناشايست مي دانست و اين ماه را در زمره ماه هاي حرام مي شمرد و جنگ را در آن متوقف مي نمود و تعبير عظيم( به دليل توقف جنگ) نهايت بي انصافي ناقل در معناي اين واژه است. در موره شعبان نيز هرچند اصل اين واژه از شعب به معناي جدا شدن مجموعه اي از هم و دسته دسته شدن است، اما تفسير اين لفظ به معناي اختلاف و تفرقه كاملا غير علمي است. زيرا اولا در منابع روايي در مورد معناي ماه شعبان و وجه تسميه آن روايات متعددي نقل شده كه حاكي از شعبه شعبه و دسته دسته شدن خيرات و رحمت ها و روزي ها در اين ماه و چند برابر شدن حسنات و پاك شدن گناهان است.(۳) به علاوه در لغت نامه ها هم در مورد اين لفظ معاني متعددي نقل شده مثلا در لسان العرب آمده است: « اين ماه شعبان ناميده شده به دليل شعبه شعبه شدن مردمان در طلب آب … بعضي گفته اند شعبان شعبان ناميده شد چون بين دو ماه رجب و رمضان شعوب يعني ظهور يافته است.» (۴) در هر حال بديهي است كه معناي اين ماه بار منفي و نامناسبي ندارد، بلكه نويد بخش حركت و كمال و رحمت است. تقريبا در همه معاني ديگر نيز همين بي انصافي و خروج از دائره سلوك علمي مشهور است و بديهي است كه در اين وضعيت، اين قبيل مقايسه ها ارزش و جايگاه علمي و قابل ملاحظه اي نخواهد داشت. پي نوشت ها: ۱٫ فرهنگ أبجدي عربي- فارسي، ترجمه منجد ابجدي، انتشارات اسلامي، تهران، ۱۳۷۰ش، ط اول، ذيل واژه محرم. ۲٫ حسن مصطفوي، التحقيق في كلمات القرآن الكريم، نشر بنگاه ترجمه و نشر كتاب، تهران، ۱۳۶۰ش، ذيل واژه صفر. ۳٫ شيخ صدوق، الأمالي، يك جلد، انتشارات اعلمي، بيروت، ۱۴۰۰ ه.ق، ص ۲۳٫ ۴٫ محمد بن مكرم بن منظور، لسان العرب، انتشارات دار صادر، بيروت ۲۰۰۴م، ذيل واژه شعبان. پرسشگر گرامی: ضمن تشکر از ارتباط شما با این مرکز؛ با توجه به کمبودهای متعدد امکانات و کاهش اعتبارات پاسخگویی، مرکز ملی پاسخگویی ناگزیر به تغییر رویکرد و اقدام به تمرکز سامانه پاسخگویی کرده است. از این رو پاسخ سوالات خود را از سامانه های زیر دریافت نمایی
معنی ماه های عربی
عنوان : معنی ماه های عربی
اگر این مطلب نیاز به اصلاح و یا تکمیل دارد اطلاع دهید