- 5/10/19
- 95,285
- 79
در همیارخاص بخوانید : نقش سازمان های بین المللی به ویژه شورای امنیت سازمان ملل در برخورد با جنگ تحمیلی
تقریباً تمامی قطعنامه های شورای امنیت محدودیت هایی برای ایران در پی داشته و بیشتر این قطعنامه ها کاملاً بر مبنای منافع رژیم بعث و اعضای تاثیر گذار شورای امنیت بوده اند.
برخورد دوگانه سازمان ملل در جنگ تحمیلی نشان داد که سازمان ملل عملکرد قابل قبول و بی طرفانه ای نداشته است.
البته در قطعنامه‌های پایانی شورای امنیت؛ یعنی قطعنامه‌های ۵۴۰، ۵۸۲ و ۵۹۸، پیشرفت‌های اندکی در تغییر موضع شورا روی داد.
بکارگیری واژهِ وضعیت برای توجیح تجاوز و تهاجم
همچنین شورای امنیت این جنگ را به عنوان وضعیت میان ایران و عراق بررسی می کرد در واقع آنها با آوردن واژهِ وضعیت، این جنگ را تهاجم و تجاوز به شمار نمی آوردند.
شورای امنیت سازمان ملل متحد در مجموع ۹ قطعنامه ناعادلانه علیه ایران صادر کرد و علاوه بر آن بیش از ۱۸ بیانیه هم در ارتباط با جنگ تحمیلی اعلام شد که بیشتر این قطعنامه ها در شرایطی صادر می شد که نیروهای ایران به سمت مواضع دشمن پیشروی می کردند.
این در حالی بود که وقتی رژیم بعث حمله توپخانه یی علیه ایران انجام می دادند و نیروهای غیر نظامی را به شهادت می رساندند، هیچ قطعنامه ای صادر نمی شد.
نقش سازمان های بین المللی به ویژه شورای امنیت سازمان ملل در برخورد با جنگ تحمیلی
سابقه قطعنامه ها علیه ایران
از آغاز جنگ هشت ساله رژیم بعث علیه ایران، تا زمان پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از طرف ایران یعنی ۲۷ تیر ۱۳۶۷خورشیدی، شورای امنیت سازمان ملل متحد در مجموع ۹ قطعنامه ناعادلانه علیه ایران صادر کرد و علاوه بر آن بیش از ۱۸ بیانیه هم در ارتباط با جنگ تحمیلی اعلام شد که بیشتر این قطعنامه ها در شرایطی صادر می شد که نیروهای ایران به سمت مواضع دشمن پیشروی می کردند. این در حالی بود که وقتی رژیم بعث حمله توپخانه یی علیه ایران انجام می دادند و نیروهای غیر نظامی را به شهادت می رساندند، هیچ قطعنامه ای صادر نمی شد. بنابراین نکته حائز اهمیت در ارتباط با قطعنامه‌های شورای امنیت در دوران جنگ تحمیلی این است که به نظر می‌رسد، شورا به ملاحظه‌کاری و نه شدت عمل علیه تجاوز رژیم بعث پرداخته است.
بنابراین باید گفت شورای امنیت عملکردی سیاسی و دوگانه در قبال تجاوز رژیم بعث به ایران داشت و عملکردش ناعادلانه بود به گونه ای که بیشتر این قطعنامه ها هیچ سودی برای ایران نداشته است. همچنین شورای امنیت این جنگ را به عنوان وضعیت میان ایران و عراق بررسی می کرد در واقع آنها با آوردن واژهِ وضعیت، این جنگ را تهاجم و تجاوز به شمار نمی آوردند
.
تقریباً تمامی قطعنامه های شورای امنیت محدودیت هایی برای ایران در پی داشته و بیشتر این قطعنامه ها کاملاً بر مبنای منافع رژیم بعث و اعضای تاثیر گذار شورای امنیت بوده اند.
برخورد دوگانه سازمان ملل در جنگ تحمیلی نشان داد که سازمان ملل عملکرد قابل قبول و بی طرفانه ای نداشته است.
البته در قطعنامه‌های پایانی شورای امنیت؛ یعنی قطعنامه‌های ۵۴۰، ۵۸۲ و ۵۹۸، پیشرفت‌های اندکی در تغییر موضع شورا روی داد.
بکارگیری واژهِ وضعیت برای توجیح تجاوز و تهاجم
همچنین شورای امنیت این جنگ را به عنوان وضعیت میان ایران و عراق بررسی می کرد در واقع آنها با آوردن واژهِ وضعیت، این جنگ را تهاجم و تجاوز به شمار نمی آوردند.
شورای امنیت سازمان ملل متحد در مجموع ۹ قطعنامه ناعادلانه علیه ایران صادر کرد و علاوه بر آن بیش از ۱۸ بیانیه هم در ارتباط با جنگ تحمیلی اعلام شد که بیشتر این قطعنامه ها در شرایطی صادر می شد که نیروهای ایران به سمت مواضع دشمن پیشروی می کردند.
این در حالی بود که وقتی رژیم بعث حمله توپخانه یی علیه ایران انجام می دادند و نیروهای غیر نظامی را به شهادت می رساندند، هیچ قطعنامه ای صادر نمی شد.
نقش سازمان های بین المللی به ویژه شورای امنیت سازمان ملل در برخورد با جنگ تحمیلی
سابقه قطعنامه ها علیه ایران
از آغاز جنگ هشت ساله رژیم بعث علیه ایران، تا زمان پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از طرف ایران یعنی ۲۷ تیر ۱۳۶۷خورشیدی، شورای امنیت سازمان ملل متحد در مجموع ۹ قطعنامه ناعادلانه علیه ایران صادر کرد و علاوه بر آن بیش از ۱۸ بیانیه هم در ارتباط با جنگ تحمیلی اعلام شد که بیشتر این قطعنامه ها در شرایطی صادر می شد که نیروهای ایران به سمت مواضع دشمن پیشروی می کردند. این در حالی بود که وقتی رژیم بعث حمله توپخانه یی علیه ایران انجام می دادند و نیروهای غیر نظامی را به شهادت می رساندند، هیچ قطعنامه ای صادر نمی شد. بنابراین نکته حائز اهمیت در ارتباط با قطعنامه‌های شورای امنیت در دوران جنگ تحمیلی این است که به نظر می‌رسد، شورا به ملاحظه‌کاری و نه شدت عمل علیه تجاوز رژیم بعث پرداخته است.
بنابراین باید گفت شورای امنیت عملکردی سیاسی و دوگانه در قبال تجاوز رژیم بعث به ایران داشت و عملکردش ناعادلانه بود به گونه ای که بیشتر این قطعنامه ها هیچ سودی برای ایران نداشته است. همچنین شورای امنیت این جنگ را به عنوان وضعیت میان ایران و عراق بررسی می کرد در واقع آنها با آوردن واژهِ وضعیت، این جنگ را تهاجم و تجاوز به شمار نمی آوردند
.
